de bronstige paarden
Levendaags kwam de vrouwe der paarden berimpeld maar met een pijnlijke lach onder de electronica door stevens mijn gemoed en vulde een ongeraad vermoeden door.
"wat een tractatie van geweld hè?" snipte ze hoeveloos betreffende de fallus van de briezende ruin en de onwillige merrie..
"nou !" hoopte ik innemend te zijn.
10 Comments:
Ik weet niet...eh...heh?
wat weet je niet jongen.. spreek vrijuit.. kom ..
laat gaan die valse schroom..
leuvel het maar heen
schuif het maar door
knap maar is los..
Los van de taalfouten (ze zijn u vergeven), is het een plezierig verontrustend stukje nonsensicale sfeerschetsing van wat er in uw achtertuin gebeurt?
yep dat is het .. nonsensiaal.. fijn verwoord..
knap staaltje archaïsch nederlands taalgebruik?? haha... ;-))
Ach nee heh...mensen die om hun eigen grappen lachen...
(mild en vaderlijk glimlachend maar heimelijk lijdend...)
Een reactie posten
<< Home